Witheet. Daar komt de fractievoorzitter naar beneden gestormd uit het wekelijkse coalitieoverleg. De journalisten staren zwijgend. Dat hebben ze nog niet eerder meegemaakt. Normaal is er sprake van eenstemmigheid en zijn er de wekelijkse bezweringsformules. Zonder een vraag te stellen, breekt de fractievoorzitter los in getier. Zo kan het niet langer. Zijn partij en zijn principes worden te veel getergd. Te veel gevraagd van hun achterban die het ook niet langer meer pikt. Zo bewijzen toch de peilingen en het Malieveld.
Het zijn bewogen tijden. Nieuwe gebruiken nemen de plek in van vertrouwde rituelen. Reeds op maandagochtend wordt de politieke koers voor de week afgestemd met de ‘politieke vrinden’ van de coalitie. Eerder was daar het bewindspersonenoverleg op donderdagavond voor bedoeld, zodat in de ministerraad de politieke veldslag kon plaatsvinden. Bijvoorbeeld in de tijd van het vechtkabinet Balkenende-Bos. Tijdens de ministerraad waren de bewindspersonen van CDA, PvdA en ChristenUnie geïnstrueerd hoe ze tactisch het woord moesten nemen. De zondagmiddag met de befaamde belrondjes tussen partijgenoten neemt nu de plek in voor het overleg op de donderdagavond.
Wanneer zal het kabinet vallen, is nu een vraag die op het Binnenhof rondspookt. De geur van beesten is al vaag waar te nemen. Maar wacht even! Waarom zal het kabinet vallen? Zou het niet eerder kunnen dat het ‘coalitieoverleg’ uit elkaar valt? Zoals gezegd, nieuwe tijden vragen om verrassende gebruiken. De arena voor de machtsvraag is zo ook niet langer meer de Tweede Kamer of de Trêveszaal. Nee, de politieke bokskampioenen betreden reeds op maandag de ring van het coalitieoverleg op het Ministerie van Volksgezondheid. Gelukkig maar, want daar zullen toch wel genoeg pleisters zijn?
Kent u dat gevoel: witheet? Het gebeurt als je in het gevecht de controle over jezelf verliest. De klappen vliegen je links en rechts om de oren. Het bloed kookt. Je krijgt een waas voor ogen. Dan neemt het instinct het over. Lijfsbehoud betekent één ding: vechten voor je (politieke) leven. Hormonen die je daartoe in staat stellen, zijn echter niet plots uit het lichaam verdwenen.
De fractievoorzitter kan zich dan ook niet langer bedingen. Ondanks de lange roltrap naar beneden, zingen de woorden van de collega’s door in zijn hoofd. Een blik van die verschrikkelijk zure journalist volstaat. Hij slaat door. De emoties vliegen alle kanten uit: “Genoeg! Basta! We stoppen met deze strapatsen en fratsen. Ik wil nog maar 1 ding: duidelijkheid en eenduidigheid! Geen slappe brij aan kronkelende slierten. Nee, we eisen de ongekookte waarheid: harde spaghetti uit het pak.”
