Met de aanvang van een nieuw decennium proberen we reeds vast te stellen welke geluid, kleur en smaak de komende jaren zullen hebben. Als mens dat verlangt naar een zekere ordening in een chaotisch universum, lijkt daarbij het gemakkelijkste om hiervoor ronde getallen te hanteren. Twintigtwintig (20-20) bekt daarbij ook nog eens extra aangenaam om als een scheidsmuur te dienen tussen dat wat was en dat wat komt.
Het is als de ordening van een Chinese muur die de barbaren moest weerhouden om het Middenrijk te bestormen. Nu rekenen ze daar natuurlijk met een andere jaartelling en vieren de Chinezen pas op 25 januari het begin van het nieuwe jaar. Een jaar dat in het teken zal staan van de Rat. Volgens de Chinese horoscoop zijn ratten grote strategen en stelt hun intuïtie hen in staat om tegenstanders heel vroeg in het spel te doorzien. Dat belooft wat!
Als een kind dat reeds in oktober 2019 de veertig mocht passeren, herinner ik me ook nog het gevoel van de jaren tachtig. Misschien is het slechts mijn persoonlijke obsessie, maar tegenwoordig zie ik veel verwijzingen naar die tijd. Het zal wel komen door al die nostalgische veertigers die hun kinderen met verhalen over hun jeugd willen begeesteren. Of komt het initiatief van de kinderen die verzot zijn op de ouderwetse ‘sound van de eighties’ met bijbehorende kledingstijl? Geblokte shirts, zwarte Dr Martens of modieuze trainingsbroeken zijn tegenwoordig volop aanwezig; zowel op de dansvloer als in talloze vintage kledingwinkels. In de tentoonstelling Let’s Dance in het Kunstmuseum Den Haag is mooi die cross-over tussen danswereld en mode in beeld gebracht.
Grote filmproducties en muziekartiesten lijken massaal terug te keren naar de jaren van Reagan, Gorbatsjov, Thatcher en Lubbers. Mijn heupen worden bijvoorbeeld al losser op de vrolijke beat van Blinding Lights van Weeknd.
Onbewust spelend en kinderlijk naïef, was ik me toen niet bewust van de grote daden in de (cultuur-) geschiedenis. De huidige revival biedt zo mooi de kans om meer te leren over die tijd. Bijvoorbeeld over de Iran-Contra-affaire waar President Reagan zijn Iraakse bondgenoot President Hoessein praktisch in wilde ruilen voor betere banden met Iran. Maar ook over de beat onder het nummer van Donna Summer – I Feel Love.
Producent Giorgio Moroder heeft zijn creatie later beschreven als “de start van electronic dance music“. Hoe geweldig is het om te luisteren naar de stem van Giorgio op het nummer van Daft Punk waarin hij uitlegt hoe hij tot deze futuristische sound is gekomen! ‘And I said, “Wait a second. I know the synthesizer. Why don’t I use the synthesizer which is the sound of the future?”. De heropleving van Queen met de nieuwe frontman Adam Lambert en de prachtige verfilming van het leven van Freddy Mercury brengen me ook op het puntje van de stoel. Nog bepaald niet ingekakt tot senioriteit, veer ik helemaal op tijdens de Netflix serie Pose om mee te dansen.
Why don’t I use the synthesizer which is the sound of the future?
Giorgio Moroder –
Het herbeleven van die tijd is voor de huidige tieners en twintigers vandaag niet meer mogelijk. Zij moeten het doen met saaie verhalen over een tijdperk van voor de digitale revolutie: een tijd zonder mobiele telefoons, cassettebandjes en de krakende pieptonen van een Commodore Computer die een spelletje aan het opstarten is. Voor hen is Trump slechts een president en niet de vastgoedbaron die in 1983 de Trump Tower (her) opende in een armzalig, failliet maar cultureel springlevend New York. Ja, inderdaad… in die toren wonen nu Beyoncé en Jay Z: muzikale helden die voortbouwen op de ‘sound of the future’.
