“Overigens ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden!” Elke keer als Cato Senior een betoog hield in de Romeinse Senaat, sloot hij met deze woorden af. Carthago is inmiddels verwoest. De restanten liggen op ongeveer tien kilometers ten oosten van Tunis, hoofdstad van het huidige Tunesië. Tegelijkertijd is deze zin tijdloos. De strategische posities van steden en landen rondom de Middellandse Zee doen er nog altijd toe.
“Overigens ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden!”
Op dit moment is de verhouding van de landen in Noord-Afrika en de zuidelijke lidstaten van de EU onrustig. In plaats van handel, staan daarbij de migranten- en vluchtelingenstromen centraal. De demografische prognoses van Afrika en het Midden-Oosten voorspellen daarbij weinig goeds voor een stabiele toekomst.
Waterscheidingen als de Middellandse Zee, zijn voor het reilen en zeilen van ‘imperia’ van groot belang. De Verenigde Staten kennen bijvoorbeeld de Golf van Mexico en de Caribische Zee. Tijdens de Cubacrisis van 1962 werd het strategische belang voor de hele wereld duidelijk gemaakt. Het gehele zuidwesten van de VS zou immers bedreigd worden met een constante dreiging vanuit het Communisme. Tegenwoordig leiden de migrantenstroom vanuit Midden-Amerika en de crisissituatie in Venezuela tot groot ongemak en pompeus taalgebruik van de huidige Amerikaanse President.
Voor China is het belangrijk dat zij de Chinese Zee kunnen controleren. Een ijzig kat-en-muisspel is al meerdere jaren bezig waarbij de Amerikaanse marine met oefeningen laat zien waar ze met de bondgenoten toe in staat is, terwijl de Chinese opbouw van militaire pressie door middel van marineschepen, flexibele marinebases op nieuwe eilanden en raketinstallaties gestaag doorgaat.
Anders dan het denken binnen het concept van een natiestaat biedt het denken als een keizer die moet zorgen voor rust en vrede in zijn imperium een interessante gedachte-experiment. In plaats van verovering en kolonisatie, kan een ‘keizerrijk’ (of imperium) flexibeler opereren met behulp van invloedssferen. Onder de Chinese Keizerrijk betaalden zo de gezagsdragers van regio’s in Indochina (Vietnam) tribuut aan de keizer voor zijn ‘protectie’. Handelsstromen en culturele uitingen zorgden lange tijd voor Chinese invloeden, maar ook voor rust en welvaart. Daarbij wist iedereen wie de macht verdeelt: niet de almachtig heerser, maar de poppenspeler die zijn marionetten bespeelt.
Daarbij wist iedereen wie de macht verdeelt:
niet de almachtig heerser,
maar de poppenspeler die zijn marionetten bespeelt.
