“De deken ervan verwijderen”, dat is in essentie de betekenis van ontdekken. Laten we op de definitie voortborduren. Niet dat ik een laken met borduursels voor me zie. Nee, het is een wit sprei. Dat in het niets niet opvalt. Ik moet dus op zoek. Een klein randje verraadt een spoor. Een grens tussen het ding dat nog niet zichtbaar is en het niets.
Of het Al, want het is afhankelijk op welke plek jij open staat voor nieuwe ervaringen. In een oerwoud is het overvol en zal het juist stikken van de impressies. Daar is het laken als een kameleon en is het kleurrijk vol gekliederd.
Op mijn plek sta ik in mijn brein echter in een leeg universum. En daar trek ik aan het doek.
Bij de derde poging lukt het: het doek valt van het mysterie en ik kom tot Het Idee. Een nieuwe wijsheid komt tot mij. De openbaring verrast, want direct zie ik wat het is. Is het slechts een herinnering, dan toch, misschien?
Hoe belangrijk is het om een stap verder te zetten. Wie immers heeft het laken erom gedrapeerd, zodat ik het (weer) kon ontdekken? Was er iemand die mij voor ging op dit pad vol “dis-coveries”? Of was het de Maker die mij hier langs heeft afgeleid?
Het is niet belangrijk. Want de trots omringt mijn hart: eureka! Ik was niet naar je op zoek, maar vond je toch.
