Het element dat je als bindmiddel blijft boeien is natuurlijk de liefde. Gelukkig heeft hij jou niet in de greep en staar je alleen naar mensen aan die zijn verstrengeld. Als stelletjes zitten ze samen op het terras, in het restaurant of in de trein. Slechts de giechel is wat je hoort. Het is blijkbaar de manier om te laten klinken dat de juiste snaar is geraakt. Als een luchtgitaar bespelen ze elkaar.
Zoete woorden, zachte strelingen, zwoele gebaren. Een paar ogen ontmoet een ander paar en de rest van de wereld verdwijnt pardoes. Het hele brein focust zich op dat wat wordt begeerd. Wie zegt dat de menselijke almacht wordt bepaald door zijn hersencapaciteit heeft nooit de vaste greep van de liefde geobserveerd. Het zijn de hormonen die de grijze massa overheersen. Kleurloos is het leven zonder deze stofjes. Talrijk stoten zij vanuit de diepste organen door, totdat al wat verschijnt slechts met roze is omfloerst. Serotonine, om er een te noemen. Oestrogeen en testosteron. Ze lagen reeds op je lippen; dus ik noem ze dan ook maar bij hun naam.
Als Eros eenmaal met Dionysus samenspant, vormen Ares en Aphrodite, goden van oorlog en schoonheid, hun gewillige paardenspan om de triomfkar voort te trekken. Zelfs in volkomen harmonische samenzang, zijn Hestia, Artemis en Athene – de godinnen van huiselijke haardvuur, kuisheid en verstand – niets als de zegentocht van hartstocht in beweging komt.
Ach, als observant denk je slechts dat je het moeilijk hebt. Dat geflikflooi, je begrijpt het niet. Slechts een glinstering uit een ver verleden, ergens in een donkere dansclub op een zwoel moment, maakt dat je beseft wat zij ondergaan. De kleefkracht van de liefdesdans is sterker dan elke schreeuw.
Abrupt komt het plots tot stilstand. Eenmaal verzadigd, leidt te veel liefde al snel tot hevige pijn. Smachtend en kermend, de steken door het hart. Als eenmaal blijkt dat liefde veelzijdig is. Niet langer eenzijdig gericht op jou, behaagt de ander wie zij wil. Slechts met vrijheid kwam de sprankeling. Een te ferme greep, brengt slechts haat en nijd. De ontworsteling gaat met pijn gepaard. En wat blijkt op dat moment? Het verstand is de redder van al wat nog bestaat.
Gevloek, getier en gekrijs. Zelden rollen deze gevoelens over straat. Vulgair in plaats van obsceen doet het je aan als je ziet hoe man en vrouw op straat daar zo staan. De tv, de fotolijstjes en de vuile was liggen daar op straat getieft. Als de roze kruitwolken zijn verdampt, liggen daar de brokstukken van de oude heerlijkheid.
Ach, gelukkige observant. Prijs dat jij, met alles op een rij en nog vol bij het verstand, weten mag hoe altijd hetzelfde liedje klinkt. En weet ook: er is maar een medicijn.
Als Sint Valentijn – want binnenkort is Eros verkleed als hem – ook al maar naar je kijkt, keer je om, pak snel je heupfles en neem direct een stevige slok wijnazijn!
